Molly *07-07-2012 †08-04-2022

In Memoriam Molly *07-07-2012 †08-04-2022

Molly alias “Marie Anthoinette van de Hoefstal” is als puppy in augustus 2012 bij mij (Marisca) en mijn toenmalige vriend komen wonen in Ravenstein. Molly was als
puppy een levendige hond die graag haar speeltjes sloopte, maar ook graag de tuin op haar manier wilde bewerken. Na gedegen puppycursussen kon Molly heel goed luisteren met de wandelingen. In huis en los was een ander verhaal. Als ze de kans kreeg en ergens een gaatje in de heg zag of de poort stond per ongeluk open ging ze elders snuffelen. Haar te pakken krijgen was haast niet te doen. Angsten heb ik uitgestaan als ze weg liep, zeker over de weg of bij het spoor. Gelukkig was ze wel te paaien met een snoepje. Omdat ik geen kinderen kon krijgen was Molly mijn kindje.
Kwam je aan Molly dan kwam je aan mij. Waar je Molly zag, zag je mij. We waren een eenheid in ons doen en laten. Molly kon redelijk eigenwijs zijn, nou dat kan ik ook zijn. Als Molly ergens geen zin in had dan zette ze zich schrap en bleef dan lekker in haar mand of zette haar poten stijf tegen de ondergrond. Ze was mijn steun en toeverlaat en heeft me door diepe dalen heen geholpen. Toen mijn vader overleed, maar ook toen de relatie in 2015 stuk liep was Molly er voor mij. Samen gingen we verder tijdelijk in Lith, maar later keerden Molly ik terug naar ons eigen huisje in Ravenstein. We hebben het daar heerlijk kunnen wandelen langs de maas en gingen vaak bij de oude buurvrouw langs die ook gek was op Molly.

Molly was een beagle die zich graag in een deken draaide als ze ging slapen of dit nu in haar mand, op de bank, in een stoel, in de bench of gewoon op de grond was, dat maakte niet uit voor Molly. Zodra ze iets hoorde dat op eten leek dan zag je haar koppie onder de deken uit komen en nieuwsgierig kijken of er wat te eten was en of ze iets kon komen halen of weg bietsen. Iets van eten op een lage tafel neerzetten was precies iets wat in het laantje van Molly paste. Ze was er dan als de kippen bij en in onbewaakt ogenblik was hetgeen wat er stond verdwenen in Molly’s bek. Dat
was dan ook de eerste kennismaking met mijn huidige echtgenoot Wim. Die had niets vermoedend port salut op de salontafel gezet. Ik was net even weg uit de kamer. Toen ik terug kwam was Wim in rep en roer want Molly had de hele blok kaas gepakt en zich onder de tafel verstopt, zo dat je er niet bij kon. Wim was bang dat Molly hartstikke ziek zou worden hiervan. Nou beagles zijn sterke honden en kunnen veel hebben.

In oktober 2017 zijn Wim en ik getrouwd en Molly was er de hele dag bij. Ze droeg onze ringen in een mooi zakje onder haar nek. Ze was een echte mooie beagle die heel jong oogde. Ze was bijna nooit ziek. Molly hield van lange wandelingen en bepaalde altijd wel de richting. Zette zich ook schrap als je juist een andere kant op wilde lopen. Madam bleef dan stug staan en keek je dan zielig aan dat je medelijden kreeg met haar. Molly was ook een beagle die zich niet graag gewonnen gaf, zeker niet als ze iets in haar bek had wat ze niet mocht hebben. Dan was het grommen en
liet ze haar tanden wel zien, dat beangstigde mij in het begin wel maar later niet meer. Het was geen goede eigenschap van haar, maar ze bleef altijd mijn lieve Molly, waar ik niet zonder kon. Ze zat ook altijd naast me als ik ging koken, eten, koffie drinken. In 2018 kreeg Molly haar kleine zusje Babs erbij. Wat een lol hebben ze samen gehad. Samen spelen, rennen en samen in de mand liggen. Ze hebben nooit gevochten, maar altijd lekker gespeeld en gestoeid. Toen we eind oktober 2021 naar Limburg verhuisde had ze haar draai snel gevonden. Ze vond het leuk om daar
samen met ons en Babs door de heuvels te wandelen. Molly’s aanwezigheid voelde ik altijd. Ik wist altijd of ze binnen of buiten was als ik thuis kwam van het werk. Ik voelde dat aan, maar Molly gromde en blafte altijd als ik weg ging want dat vond ze niet leuk. Ze stond altijd aan het raam om me als het ware uit te zwaaien. Als ik thuis kwam was ze blij dat ik er weer was en kwam kwispelend en blaffend naar me toe.

Op donderdagavond 7 april 2022 was Molly niet in haar hummetje. Ze stond heel stil te kijken, haar hoofdje naar beneden hangend, af en toe wat kokhalzen en ze ademde wat sneller. Ze stond daar maar en leek ineens zoveel jaar ouder. Liep dan weer een stukje en bleef weer staan. Toen we rond elven naar bed wilden gaan vertrouwde ik het niet en bleef beneden op de bank slapen. Nou ja slapen haar in de gaten houden. Ze heeft even bij me gestaan en gelegen, maar ze was onrustig en liep weer wat rond, ging dan weer languit liggen. Ik hield ze in de gaten en dacht nog
als ze morgen nog zo is dan ga ik naar de dierenarts. Ik hoorde haar naar de keuken lopen en wat drinken. Dacht fijn dat doet ze nog. Rond half drie viel ik doodmoe in slaap en rond 6.45 uur kwam mijn man Wim beneden en vroeg waar Molly was. We zagen haar niet meteen, maar na zoeken vonden we haar overleden achter de keukentafel liggen. Ik heb het uitgeschreeuwd, heb dagen gehuild en nog steeds rolt er elke dag wel een traan over mijn wang als ik aan mijn lieve Molly denk.

We hebben Molly laten cremeren in Dierencrematorium te Beek (Limburg) en hebben haar pootafdruk en urn met foto op de dressoir staan. Elke dag loop ik langs haar en zeg haar goedemorgen en welterusten. Molly je bent niet meer in ons midden, maar je zit onze harten voor altijd.

Marisca en Wim Vossen
Pootjes van Babs